"வேறு வழி? ஒத்துக்கொள்கிறேன்."

"வேறு வழி? ஒத்துக்கொள்கிறேன்."
**************-*****************

"ஹலோ, சார், உங்ககிட்ட ஒரு கேள்வி கேட்கலாமா? ''

"தாராளமா."

"நீங்க கிறிஸ்துவை நம்புகிறீர்களா? "

"இதென்ன சார் கேள்வி?

கிறிஸ்துவை நம்பாதவன் எப்படி கிறிஸ்தவனா இருக்க முடியும்? "

"உங்க வாய்தான் இதச் சொல்லுது. ஆனால்  உங்க நடைமுறை உங்க சொல்லோடு ஒத்து வரலிய."

"எத வச்சி அப்படிச் சொல்றீங்க? "

"கிறிஸ்துவ நம்பினால் அவர்கூட மட்டுந்தானே உறவு இருக்கணும்.

அவர மட்டுந்தானே வழிபடணும்.

ஆனா நீங்க மாதா,  சூசையப்பர், அந்தோனியார்னு யார்யார் கூடல்லாமோ உறவு வச்சிருக்கீங்க.

கிறிஸ்துதானே நம்ம இரட்சித்தாரு.

புனிதர்களா நமக்காக உயிர விட்டாங்க?

கிறிஸ்துவுக்குக் கொடுக்கவேண்டிய முக்கியத்துவத்த யார்யாருக்குல்லாமோ கொடுக்கிற உங்கள எப்படி கிறிஸ்தவன்னு அழைக்க முடியும்? "

"இப்போ நான் உங்கள ஒரு கேள்வி கேட்கலாமா? "

"முதல்ல என் கேள்விக்குப் பதில் சொல்லுங்க.

அப்புறம் உங்க கேள்வியக் கேளுங்க."

"என் கேள்வியிலதான் உங்களுக்குரிய பதிலும் இருக்கு.

கேட்கலாமா?"

"சரி கேளுங்க."

"உங்களுக்குக் குடும்பம் இருக்கா?"

"இருக்கு."

"அதுல யார்யார்லாம் இருக்காங்க?"

"அப்பா, அம்மா, தாத்தா, பாட்டி, இரண்டு அண்ணன்கள்,  இரண்டு அக்காள்கள், ஒரு தம்பி, நான்."

"பெரிய குடும்பம்.  சரி உங்கள பெத்தது யாரு?"

"அப்பா, அம்மா."

"உங்கள வளர்க்கிறது யாரு?"

"அப்பா, அம்மா."

"உங்கள் தேவைகளை எல்லாம் பூர்த்தி செய்றது யாரு?"

"அப்பா, அம்மா."

"உங்க அப்பா, அம்மா கூட பேசுவீங்களா?"

"இதென்ன சார் கேள்வி.  என்ன பெத்தது, வளர்க்கிறது எல்லாம் அவங்கதானே. அதெப்படி சார் பேசாம இருக்க முடியும்?"

"சரி, அப்பா, அம்மா கூட பேசுவீங்க.

ஏன்னா அவங்கதான் உங்களப் பெத்தாங்க, வளர்க்கிறாங்க.

சரி. தாத்தா, பாட்டி,  அண்ணன், அக்கா, தம்பி - இவங்ககூட பேசுவீங்களா?"

"பேசுவேன். அவங்க இல்லாட்டா நேரமே போகாது, பேசிக்கிட்டிருந்தா நேரம் போறதே தெரியாது."

"அப்பா, அம்மா உங்கள பெத்தாங்க, வளர்க்கிறாங்க, அவங்ககூட பேசுவது சரி,

மற்றவங்க உங்கள பெறவும் இல்ல, வளர்க்கவும் இல்ல, அவங்ககூட நீங்க எப்படிப் பேசலாம்?"

"அவங்கள மற்றவங்கன்னு சொல்லாதீங்க, அவங்க என் குடும்பத்த சேர்ந்தவங்க,

என்னப் பெத்தவங்கதான் அவங்களையும் பெத்தாங்க."

"உங்க தாத்தா, பாட்டியையும்  அவங்கதான் பெத்தாங்களா?"

"தெரியாதது மாதிரி பேசுரீங்க. தாத்தா, பாட்டிதான்  அப்பாவைப் பெத்து, வளர்த்தாங்க."

"பரவாயில்ல. உங்களுக்கு குடும்ப பாசம் நிறையவே இருக்கு. ரொம்ப சந்தோசம்.

ஆனால் எங்க குடும்பத்தோட நாங்கள் பாசமா இருக்கக் கூடாது,

குடும்பத்தச் சேர்ந்த யார்கூடேயும் பேசக்கூடாதுன்னு சொல்றீங்க.

ஏன் சார், உங்களுக்கு ஒரு நியாயம், எங்களுக்கு ஒரு நியாயமா?"

"நான் எப்போ சார் சொன்னேன்?"

"அத நான்தான் ஞாபகப்படுத்தணுமா?

நாம் இப்போ பேசப்போவது ஆன்மீகம்.

எங்களப் படைத்த கடவுள்தான் எங்களுக்கு அப்பா, ஒத்துக்கிறீங்களா?"

"உங்களுக்கு மட்டுமல்ல, எங்களுக்கும் அவர்தான் அப்பா."

"அது எங்களுக்கும் தெரியும். ஆனால் குற்றம் சாட்டப்பட்டிருப்பது நாங்கதானே.

அதனால் பதில் முடியும்வரை
எங்களைப் பற்றி மட்டும் பேசுவேன்."

"சரி பேசுங்க."

"மறுபடியும் கேள்வியை வைக்கிறேன்.

எங்களப் படைத்த கடவுள்தான் எங்களுக்கு அப்பா, ஒத்துக்கிறீங்களா?"

"ஒத்துக்கிறேன்."

"எங்கள் அப்பா  பெற்ற,

அதாவது,

எங்கள் அப்பாவினால் படைக்கப்பட்ட

அனைவரும் எங்கள் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தான்,

ஒத்துக்கிறீங்களா?"

"ஒத்துக்கிறேன்."

"கன்னி  மரியாள் இயேசுவைப் பெற்ற தாய்,
ஒத்துக்கிறீங்களா?"

"ஒத்துக்கிறேன்."

"கன்னி  மரியாளும் எங்கள் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தான், ஒத்துக்கிறீங்களா?"

"சரி..ஒத்துக்கிறேன்."

"நாங்கள் அன்புடன் உறவாடும் புனிதர்களும் எங்கள் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தான், ஒத்துக்கிறீங்களா?"

"வேறு வழி? ஒத்துக்கிறேன்."

"இப்போ பதிலுக்கு வருவோம்.."

"அப்போ இதுவரை சொன்னது? "

"இது வரை நீங்கள்தான் என் கேள்விகட்குப் பதில் சொன்னீர்கள்."

"நான் எங்க சார் பதில் சொன்னேன்.

திரும்பத் திரும்ப 'ஒத்துக்கிறேன், ஒத்துக்கிறேன்'னுதான சார் சொன்னேன்."

"அதுதான் சார் பதில்.

இனி என் பதிலை முழுவதும் பொறுமையாய்க் கேட்டுவிட்டு கடைசியில் 'ஒத்துக்கிறேன்'னு சொன்னால் போதும்.

இறைவன் நமது தந்தை.

அவரால் படைக்கப்பட்ட அனைவரும் நமது சகோதர, சகோரிகள்.

இயேசு நமது இரட்சகர் மட்டுமல்ல நமது சகோதரர்.

இறைமகனாகிய அவர் தனது தந்தையை

'எங்கள் தந்தையே' என்று நாம் அழைக்க அனுமதி அளித்திருப்பதால்

அவர் நமது சகோதரர் ஆகிறார்.

அப்படியானால் இயேசுவின் தாய் நமது தாய் ஆகிறார்.

நமது குடும்பம் மிகப் பெரியது.

இவ்வுலகில்  வாழ்பவர்களும்,

இறந்து விண்ணுலகம் சென்றவர்களும்

இறைவனுக்குள் வாழ்வதால்

இறைவனில் ஒரே குடும்பத்தவர்தான்.

நமது ஆன்மீகக் குடும்பத்தைப் பொறுத்தமட்டில்

நமது ஒரே பணி,

உள்ளத்தாலும்,

செயலாலும்

அன்பு செய்வது மட்டும்தான்.

ஒரே குடும்பத்தவர் என்பதால்
ஒருவரை ஒருவர் நேசிக்கிறோம்,

ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்கிறோம்.

நம் தந்தையுடன் மட்டுமல்ல,

மண்ணிலும்

விண்ணிலுமுள்ள

நமது சகோதர, சகோதரிகளுடனும்

உறவாடுகிறோம்,

உரையாடுகிறோம்.

விண்ணிலுள்ள நமது சகோதர, சகோதரிகளுடன் உறவாடுவது நமது உரிமை.

புனிதர்கட்கு விழா எடுப்பது?

அதுவும் நமது உரிமைதான்.

இவ்வுலகில் வாழும் நம் உறவினர்கட்கு விழா எடுப்பதில்லை?

பிறந்தநாள் விழா,
புதுநன்மை விழா,
திருமண விழா,
புதுமனைப்புகு விழா  -

எத்தனை விழாக்கள் எடுக்கிறோம்!

நமது ஆன்மீகக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த

புனிதர்கட்கு விழா எடுப்பது நமது உரிமை.

அதேபோல புனிதர்களிடம் உதவி கேட்பதுவும் நமது உரிமை.

நமது உதவி புனிதர்கட்குத் தேவை இல்லை.

அவர்களால் நமக்கு உதவ முடியும்.

'அம்மா, எங்கள் பள்ளிக்கூடப் பிள்ளைகளுடன் tour செல்ல அப்பாவின் அனுமதி வாங்கித் தாம்மா' என்று அம்மாவைக் கெஞ்சுவதில்லை?

'Snacks வாங்க காசு தாடா'  என்று அண்ணனிடம் கெஞ்சுவதில்லை?

உதவி கேட்டு நமது  புனித சகோர்களிடம் கெஞ்சுவதில் என்ன தவறு?

நமது உத்தரிக்கிறஸ்தலத்து உறவினர்கட்கு நாம் நமது  செபத்தால் உதவலாம்.

அவர்கள் தங்கள் செபத்தால் நமக்கு உதவலாம்.

அவர்கள் இவ்வுலகை விட்டுப் பிரிந்தாலும்

நமது உறவைவிட்டுப்  பிரியவில்லை,

நம் அன்பை விட்டுப் பிரியவில்லை,

நம் நினைவை விட்டுப் பிரியவில்லை,

ஆகவே,

நமது  செபத்தை விட்டும் பிரியக்கூடாது.

தேவமாதா நமது அம்மா.

தன்னை மறந்தாலும் நம்மை மறவா தாயை நம்மால் எப்படி மறக்க முடியும்?

தாயின் அரவணைப்பை நாடும் குழந்தையை எப்படிக் குறைகூற முடியும்?

ஹலோ, சார்,

விண்ணில் இறைவனோடு வாழும்

புனிதமான உடன் பிறப்புகளின்

உதவியையும்,

உறவையும் நாடுவது

நமது விண்ணகத் தந்தைக்குப்

பிடித்தமான செயல்
என்று

ஒத்துக்கொள்கிறீர்களா? "

"வேறு வழி? ஒத்துக்கொள்கிறேன்."

லூர்து செல்வம்.

ஈர்க்கும் எதிர் துருவங்கள்.

ஈர்க்கும் எதிர் துருவங்கள்.
********************************

இரு எதிர் துருவங்கள் ஒன்றை ஒன்று ஈர்ப்பது இறைவன் படைத்த இயற்கையின் நியதி.

இந்நியதியின் அடிப்படையில்தான் உலகமே இயங்கிக்கொண்டிருக்கிறது.

வட துருவத்திற்கும், தென் துருவத்திற்கும் இடைப்பட்ட இவ்வுலகு இயங்கிக் கொண்டிருப்பது,

இவ்விரண்டு எதிர் துருவங்களின் ஈர்ப்பு விசையினால்தான்.

எதிர்துருவங்களின் முக்கிய பணி 'ஈர்ப்பது'தான்.

60 ஆண்டுகட்கு முன்பு எங்களுக்குத் திருமணம் ஆனவுடன்

நான் கண்டுபிடித்த முதல் உண்மை 

நாங்கள் இருவரும் இரண்டு எதிர் துருவங்கள் என்பதுதான்.

நான் ஆண், பெண் என்ற எதிர் துருவங்களைக் குறிப்பிடவில்லை.

அது எல்லா திருமணங்கட்கும் பொதுவான அம்சம்.

நான் குறிப்பிடுவது எங்களுடைய இயல்பான விருப்பங்கள். (Interests.)

முதல் நாள் இரவன்று நாங்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது நான் ஒரு கேள்வி கேட்டேன்.

"நாம் இருவரும் பாவூர்ச்சத்திரத்தில் நின்று கொண்டிருக்கிறோம்.

நான் திருநெல்வேலிக்குச் செல்ல விரும்புகிறேன்.

நீ தென்காசிக்குச் செல்ல விரும்புகிறாய்.

இருவரும் ஒரே பஸ்ஸில் ஏறி பயணிக்க முடியுமா ? "

அவள்,  "முடியும்."

"அதெப்படி முடியும்? இரண்டும் எதிர்த்திசையில் அல்லவா உள்ளன."

"அதனால் என்ன. நான் உங்களுடன் திருநெல்வேலிக்கு
வருகிறேன்.

அடுத்து  நீங்கள் என்னுடன் தென்காசிக்கு வாருங்கள்."

"ஒரே பஸ்ஸில்? "

"ஆமா. அது தென்காசி-திருநெல்வேலி பஸ் தானே! என்ன,  கொஞ்சம் நேரம் ஆகும்."

"பரவாயில்லையே! இருவரது எதிர் எதிர் ஆசைகளும் ஒன்றுக்கொன்று பாதகமின்றி நிறைவேறும் என்கிறாய்."

"ஆமா. திருமண வாழ்வு என்பது அதுதான்.

கணவன் மனைவி இருவரும் தங்களது தனித்தன்மையை இழக்காமல்

ஒருவர் மற்றவரது ஆசைகளை நிறைவேற்றுவதுதான்

உண்மையான திருமண வாழ்வு.

நாமும் அப்படித்தான் வாழ்வோம்."

எதிர் எதிர் தனித்தன்மைகளும் அன்பு என்னும் ஈர்ப்பு விசையினால் ஈர்க்கப்பட்டு இணைந்து வாழ்வதுதான் உண்மையான திருமண வாழ்வு என்பதை எங்களது 60 ஆண்டு திருமண வாழ்வினால் நிரூபித்திருக்கிறோம்.

God is love.

Love is not in God,  but God Himself is love.

கடவுள் அன்பானவர்.

அன்பு அவருக்குள் இல்லை, அவர்தான் அன்பு.

திருமண வாழ்வின் ஈர்ப்பு விசை கடவுள்தான்.

நாங்கள் எப்படி  எதிர்முனைகள்?

அவள் ஆசிரிய பணியிலும், வீட்டு வேலைகளிலும் கடுமையான கடுமையான உழைப்பாளி.

நான் முழுநேர ஆசிரியர். வீட்டு வேலைகளில் சிறிதளவுகூட அவளுக்கு உதவியதில்லை.

அவள் சம்பளம் எவ்வளவு என்று அவளுக்குத் தெரியாது. வரவுசெலவு எழுதும் பழக்கம் இல்லை.

நான் ஒரு பைசா கூட விடாமல் வரவு செலவு எழுதுபவன்.

  எனது    வரவுசெலவு நோட்டை அவள் ஒருபோதும் பார்த்தது கிடையாது.

நான் அவளது ஆலோசனை இன்றி ஒரு பைசாகூட செலவழித்தது கிடையாது.

அவள் பாடப்புத்தகத்தையும், செபப் புத்தகத்தை மட்டுமே வாசிப்பவள்.

நான் புத்தக வெறியன். எனது பொழுது போக்கே வாசிப்பதுதான்.

எனக்கு Jokes ரொம்ப பிடிக்கும்.

அவளுக்கு நகைச்சுவை ரசனையே கிடையாது.

நான் ஏதாவது ஜோக் சொன்னால், "இதுல சிரிக்கதுக்கு என்ன இருக்கு."
என்பாள்.

நான் ஜோக் வாசித்துச் சிரிப்பதைப் பார்த்து அவள் சிரிப்பாள்.

ஒத்த ரசனை உள்ள கணவன் மனைவி மட்டுமே மகிழ்ச்சியாக வாழமுடியும் என்பதில்லை.

ரசனைகள் எதிர் எதிராக இருந்து,

அன்பினால் மட்டும் ஈர்க்கப்பட்டு

அன்பிற்காக மட்டும்  வாழும் கணவன், மனைவி     

தங்கள் தனித்தன்மைக்கு குறைவு வராமல்

ஒருவர் மற்றவருடைய           தனித்தன்மையும் ரசித்து

மிக மகிழ்ச்சியாக  வாழ முடியும்
என்பதற்கு நாங்களே சான்று.

எனக்கு ஒரே ஒரு வருத்தம்.

இன்பத்திலும், துன்பத்திலும் இணைந்து வாழ்ந்த எனக்கு

அவளது மரணத்தில் பங்கு தராமல் போய்விட்டாளே!       

இங்கேயும் நாங்கள் எதிர் துருவங்கள்தான்.

ஆனாலும் இப்போதும் எங்கும் வாழும் இறைவன் (அன்பு)   கையில்தானே இருவரும் இருக்கிறோம்!       

இறைவன் ஒருவர்தான் எல்லோரையும் ஈர்க்கும் சக்தி.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

லூர்து செல்வம்.

What do we learn from the parable of ‘Prodigal son’?

What do we learn from the parable of ‘Prodigal son’?
********************-*-:***--****-***

Jesus was a very good Teacher.

He presented His lessons to suit the psychology of those who listened to Him.

His method of speaking to the learned Jews was different from the one he used while speaking to the ordinary people.

Ordinary people followed Him to get cured and to listen to His teaching.

Many of the learned ones followed Him with the view of criticizing and finding fault with Him.

He spoke to ordinary people in parables.

Every parable had a moral to convey.

What is the moral of parable of ‘Prodigal son’?

Everyone knows the parable.
So, no need to repeat it.

Let us concentrate on the lesson we learn from it.

When the prodigal son asks for his share the property, his father gives it to him.

Even when he goes away with his share of his wealth, the father does not seem to stop him from going away.

This shows that God does not interfere into our freedom.

He has created us with the intellect to distinguish between right and wrong.

He has also given us a freedom of choice and action.

We are responsible for our choice and action. 

When the prodigal son repents for his prodigality and returns home his father accepts him unconditionally.

He even celebrates his return with a sumptuous feast.

This shows that God is ready to forgive us the moment we repent for our sins how grave they may be.

God is our loving Father.

He can only love, not hate.

Love is an attribute of God.

There cannot be contradictory attributes in Him.

So He cannot hate us.

We should not wound such a loving Father with our sins.

If we have wounded Him let us repent for our sins and return to Him.

He will forgive us and accept us with an embrace.

Lourdu Selvam.

ஒரு ரோஜா செடி பேசுகிறது.

ஒரு ரோஜா செடி பேசுகிறது.
********************************
நான் வளரும் பூந்தோட்டத்திற்கு வருவோர் எல்லோரும்  என்னைப் பற்றிதான் பெருமையாய்ப் பேசுகிறார்கள. 

எனது பூக்கள் மிக அழகானவை;  

நறுமணம் மிக்கவை. 

எனது பூக்களைச் சூடாத பெண்களையும், எனது பூமாலைகளைப் பயன்படுத்தாத விழாக்களை யும் காண்பது அரிது.

என்னால் அவ்வளவு அழகான மலர்களை எவ்வாறு பூக்க முடிகிறது?

அது ஒரு பெரிய இரகசியம்.

ஆரம்பத்தில் எனது உரிமை யாளர் போட்ட உரத்தையும், ஊற்றிய தண்ணீரையும் சாப்பிட்டு கொழுகொழு என வளர்ந்தேன்.

நான் அழகாக இருந்தேன்.

ஆனால் ஒரு பூ கூட பூக்கவில்லை.

எனக்கே என்மீது பாவமாயிருந்தது.

ஒருநாள் என் உரிமையாளர் கையில் ஒரு பெரிய கத்தரிக்கோலுடன் என்னை நோக்கி வந்தார்.

எனக்கு நடுக்கம் வந்துவிட்டது.

"என்னை வெட்டி வீசப்போகிறார். உண்டு காெழுத்து பூக்காத எனக்கு சரியான தண்டனை கிடைக்கப் பாேகிறது."

 மனதுக்கூள்ளே அழுதேன்.

கத்தரிக்கோல் என் மேல் காேரதாண்டவமாட  காெழுத்து வளர்ந்த என் கிளைகளெல்லாம் வெட்டி வீசப்பட்டன.

இறகுகளை இழந்த காேழிபாேல மாெட்டையாகிவிட்டேன்.

 எனக்கே அசிங்கமாக இருந்தது.

ஆயினும் பாெறுமையாய் இருந்தேன்.

தோட்டக்காரர் என்னைச்சுற்றி கொத்தி உரமிட்டு நீரூற்றி வந்தார்.

கொஞ்ச நாட்களில் புதிய தளிர் விட ஆரம்பித்தேன்.

என்ன ஆச்சரியம்!

முன்னை விட வேகமாக வளர ஆரம்பித்தேன்!

ஏராளமான அழகான பூக்களைப் பூத்துக் குலுங்க ஆரம்பித்தேன்.

இப்போது புரிந்தது.

வீணாக வளர்ந்த கிளைகளை  தோட்டக்காரர் வெட்டி வீசியதால்தான் என்னால்புதிய வளர்ச்சியடைந்து அழகான பூக்களைப் பூக்க முடிந்தது.

என் கதையை வாசித்த அன்பர்களே, நீங்களும் இவ்வுலகில் இறைவனால் நடப்பட்ட ரோஜா செடிகள்தான்.

புண்ணியங்களான அழகான பூக்களை பூத்துக் குலுங்கவேண்டுமென்றால் அவற்றிற்கு எதிரானவையெல்லாம் வெட்டி எறியப்பட வேண்டும்.

அந்த வேலையை இறைவன் உங்களில் செய்யும்போது உங்களுக்குக் கஷ்டமாகத்தான் இருக்கும்.

ஆனால் இறைவன் உங்களுக்குக் கஷ்டங்களை அனுப்புவதே உங்களிடமுள்ள வேண்டாத குணங்களை நீக்கி உங்களைப் பரிசுத்தப்படுத்ததான்.

துன்பங்கள் மறைமுகமான ஆசீர்வாதங்கள்.(Blessings in disguise)

ஆகவே துன்பங்கள் வரும்போது அவற்றை இறைவனுக்கு நன்றியோடு ஒப்புக்கொடுங்கள்.

எப்போதும் மகிழ்ச்சியாய் இருங்கள்.

லூர்து செல்வம்

Why do Catholics keep statues in the Church?

Why do Catholics keep statues in the Church?
********************************

Many people who see statues in our churches

have a wrong notion

that we are worshiping them.

But such people have framed photos of their dear ones,

past and present,

in their houses.

If they can understand

why they take photos

and maintain albums for them,

they can also understand

why we keep statues.

We don't worship the statues.

Then why are there statues in a place worship?

I would like to ask the people,

who raise the above question,

one question.

Are all the things kept in a place of worship meant for worship?

Eucharist is meant for worship as He who is really present in it is God, our Creator.

But the tabernacle,

where Jesus resides,

is not meant for worship.

Tabernacle is a place where Jesus resides.

We worship Jesus,  not the place where He resides.

Everything kept on the Altar has a purpose.

It is the keepers who decide the purpose,  not the seers.

We,  Catholics, have the right to explain the purpose of our keeping statues .

We don't keep the statues to worship them.

What is the real purpose for our keeping them?

In the early years of the church many Christians were ignorant of reading and writing.

They  could not read and understand  the bible for themselves.

Priests and scribes were the only people in the church

who were educated enough

to read and understand the bible.

Therefore,

the church

used statues,

paintings

and stained glass windows

to visually portray the stories in the bible

and

to show what  the people mentioned in the Bible would have looked like.

The stained glass windows in a church

often depicted the stories from Jesus’ life visually,

so that everyone, including little children,

could understand who Jesus was and what He did.

It isn’t much different even today.

Even today we use the photographs of our grandparents to tell our children stories about them.

When I  was explaining to my grandson the adventurous acts of my grandfather, 

he asked me,  "Why don't you have his photo? I want to see his face."

Music and You Tube videos on the internet

tell a story in a couple of minutes,

mostly by using pictures

and a few words.

People do not have time to read very much

and the message needs to get across to the viewer

as quickly, and to the point as possible.

The images and sound bites on the evening news

is also another example of the need

to quickly portray a story

in just a few seconds.

Many of the buildings in our nation’s capital

has statues of presidents,

war heroes

and other important public figures

in order to honour them and preserve their memory.

There are a lot of town squares throughout the world

that have statues of a famous persons

who once lived in their town,

to honour them and remember what they looked like.

People, who lived a few centuries after the birth of Jesus and Mary, did not have an idea about their faces.

Their statues were helpful to such people for meditation and prayer.

We cannot think about a person without his face.

Even if don't know his face personally

we will supply him a face ourselves

and then only we will begin to think about him.

Do we know Jesus personally?

No.

Then how can we  meditate on Him without His face?

Suppose we meditate on Jesus carrying His cross, 

His facial expression is very important to move us to tears.

The statue of Jesus on the way of the cross will be helpful in the meditation.

It is the purpose of that statue.

Have you ever observed the facial expression of Jesus in a crucifix?

Of course it may differ from crucifix to crucifix.

The one in our church is very moving.

Just one minute observation with concentration

is enough to move us to tears

and to the confessional.

We know that a statue is a statue,

not a person,

  but but it helps us

to remember the person.

How does a lover feel when his lover sends him her photo via WhatsApp?

He knows that what has been sent is a lifeless photo, 

but he feels that it has given new life to his love.

Though he spends hours looking at the photo

he knows that he loves

not the photo,

but the person it represents.

So also, though we look at the statue

during our prayer

what is in our mind is not the statue,

but the saint it represents.

We don't keep the statues for worship, 

but to help us to pray with concentration.

We worship God and God alone.

We don't worship saints,

we only venerate them.

Statues just help us

to venerate the saints

they represent,

properly.

Lourdu Selvam

Holiness.

Holiness.
*********************************
What is holiness?

When is a man considered to be holy?

Holiness means

being free from sin and being united with God.

When a man is free from sin and is united with God

he is considered to be holy.

Becoming free from sin is the starting point of holiness.

But we should not be satisfied with remaining in the starting point not moving further.

One who cultivates a land first cleans it

by removing the unwanted things like stones and thorny plants from it.

But if he sits down enjoying his clean land

without doing anything further like ploughing, sowing , watering and manuring,

what is the use?

His land may be clean,

but he can get nothing from it.

In the same way, after cleaning our souls from sin,

we must proceed to become holier

by our spiritual activities as per the desire of Our Lord.

These activities come under two heads.

1. Internal.

2. External.

***

1. Internal.
   ----------

Internal activities are intellectual and emotional.

The former are active in the head, the latter in the heart.

In the head we meditate on God.

Spiritual reading of the Bible and other holy books supply the material for our meditation.

We must concentrate

on what we meditate

giving no place to distraction.

The more we meditate on God the closer will we come to Him.

This will result is union with God.

When we are united with God

we will be with God and God alone.

This union is what we call prayer.

This intellectual activity will automatically be joined with emotional activity,

bringing our heart into our prayer.

Heart is the seat of love.

There can not be a prayer without love.

The more we meditate on the love of God

the broader will our heart become

creating more space

for the love of God to pour in.

God’s love is unlimited.

Of course our heart’s capacity is not unlimited to enjoy the fullness of this love.

But we can broaden our heart more to experience God’s love more.

The more we evict the ‘attractions to sin’

the broader will our heart become.

Meditation is a powerful instrument to broaden our heart.

The more we meditate the holier we will become.

The holy person is one who is able to say to God, 'Not I, You’.

It means, ‘I am not living, it is God who lives in me;

I am cent per cent activated by God and God alone’.

The holy person may live in this world,

but he is not of the world

as he lives for God, not for the world.

***

2. External:

External activity of holiness consists

in the expression of our internal love

in external activities.

God has created us to live in a society, not alone.

Man is born in a family, a mini society.

He is also a member of a larger society

of which family is a part.

When we are united with God in love,

we are also united with all the members of the human society,

who are also the children of God

and hence our brothers and sisters,

whom also we must love as we love God.

One who says, ‘I love God, not my neighbours’ is a liar.

Our Lord has said that we must love God above all things

and that we must love our neighbours as we love ourselves.

So love for God and love for our neighbours always go together-

one can not be without the other.

Serving God means serving our neighbours for God.

I say ‘for God’

because whatever we do must be done for the glory of God,

not for self-glory.

Whatever we do for the glory of God is meritorious before God.

Whatever we do merely for self-satisfaction and self-glory

has no merit before God.

Social service done for self glory is waste.

It will not make us holy.

External service for our neighbours done in God’s name makes us holier.

The more we serve

the more we are united with God.

So, a holy person does everything for God.

He breathes for God.

He eats for God.

He feeds others for God.

He grows for God.

He dies for God.

He will live with God for ever.

Lourdu Selvam.

The crucifix is our teacher, guide and philosopher.

The crucifix is our teacher,  guide and  philosopher.
*******************************

A crucifix is a cross,

with the figure of Our Lord

nailed to

and

hanging on it.

Cross itself is a symbol of Christianity

as Our Lord brought us salvation

by His sacrificial death on it.

Why do we give more importance to a crucifix

rather than to a cross

in our daily usage?

The answer is simple,

it has the figure of Our Lord on it,

while the cross is plain.

For us Catholics

the Crucifix is a

visual reminder

of Christ’s crucifixion.

It is a teacher,

a source of guidance,

and a much revered object of devotion.

We find great comfort in gazing at a crucifix

with the figure of Jesus on the front,

as we  trust that

our sins are forgiven

because of His death

on the cross.

Moreover

we are reminded of Jesus' resurrection,

because we know that

Jesus rose to life

on the third day of His death.

We are assured that there is really life after death

and that a place is ready for us in heaven.

We should  gaze upon the figure of Jesus on the cross,

  and call to mind the great suffering He endured for us.

  We should  find solace in the thought

that our sufferings are nothing

when compared with the sufferings

Jesus endured for us.

Christ was mistreated by the jews

though  he was innocent of the charges against him.

This thought will help us to endure the mistreatment

we are undergoing in the hands of our ill wishers.

Let us  remember that our Lord did not respond back to the abuse and accusations made against Him,

but forgave even those who put Him to death.

There are many other lessons that Christ’s example on the cross can teach us.

But, the most important reason

why the crucifix is so important to Catholics,

is that 

Jesus suffered greatly

so that we can be forgiven of our sins.

Meditation on Jesus' crucifixion will reveal to us the unlimited love He has us.

It is His love for us that made Him lay down His life for us.

Christ’s willingness to die for us

is the greatest act of love

the world has ever known.

" This is the greatest love a man can shew,

that he should lay down his life for his friends." (John.15:13)

Jesus had such a huge heart

that he embraced death for the sake of his love for us,

not just the whole world taken together,

but for each one of us individually.

Even if I were the only sinner in this, He would have sacrificed His life for me.

The image of Jesus dying on the cross

also reminds us

that a person can be forgiven

and receive salvation,

even in the last hour of life,

the same way that Christ forgave the good thief,

assuring him a place in paradise.

It is not enough that we just gaze at the crucifix.

We should  die to ourselves

that is,

  to our own selfishness.

We should be ready to die

for the love of others too.

We should also to pick up our own cross daily

and follow in the footsteps of Jesus,

keeping fresh in our mind

who He was and what His life meant.

When we gaze upon the figure of Christ on the cross, 

we do not notice the wood of the cross,

as much as we do our Lord Jesus Christ.

The crucifix will be our teacher, guide and philosopher if we meditate on it properly.

Lourdu Selvam.

Our interest must be in our soul, not in our body.

Our interest must be in our soul, not in our body.
*******************************

It was the time when paper cups were introduced into coffee shops.

I approached a tea stall to buy a cup of tea.

Tea was served in a paper cup.

The moment I saw the cup I found myself interested more in the cup rather than the tea.

After sipping the tea I put the cup into my bag instead of throwing it away as it should have  been done.

For a few following days I took more interest in the collection of cups rather than drinking tea.

My action looks curious,  isn't it?

Surely it is.

But we are behaving in the same way as I did, though in different situations.

We are more attached to the things than to what they are  used for.

To give one example, food is for nutrition.

But most often nutrition is sacrificed at the altar of taste.

We like a foodstuff more for its taste than for its nutrition.

We like colourful and tasty food though it is nutritiously poor.

We are attached to colour and taste.

In other words, we are interested only in the colour and taste of the foodstuffs.

Many a times we consume harmful things

just because they are tasty and colourful!

Now let us come to the main point.

We are living in this world.

Which is more important,  our living or the world?

Or,

Why were we  created, to live or for this world?

Surly we were created to live,  this world is simply a place to live in.

Why were we created to live?

or,

what is the aim of our creation?

The aim of our creation is the next world, heaven, 

where we are to live happily for ever.

We are only travellers, travelling towards a destination,  heaven.

This world is simply a vehicle,

a temporary traveling instrument,

which we will throw off

the moment we reach our permanent abode,  heaven.

But,

we,

like the people who love the bus they travel by

more than their permanent living abode,

are more attached to this world

than to heaven.

The world should be at our service

to help us to reach heaven,

but, 

it is a pity

that we are at the service of this world,

because of which

we will lose  the next world.

The life in this world and for this world  is material,

as matter is our main companion.

Our Heavenward journey in this world is spiritual,

as the Holy Spirit is our Companion.

So, we must be attached to spirituality,

not to materialism.

We must be detached from this world and attached to the next.

But we use the material things of this world

as long as we live here,

why?

The material things we use

must be baptized with spirituality,

so that they may help us positively

in our spiritual journey

towards heaven.

This baptism is just a two word mantra, 'for God.'

We eat food for God.

We drink water for God.

We wear our dress for God.

We walk on earth for God.

We sleep on bed for God.

We work in the field for God.

Whatever we do for God

loses its material value

and

attains spiritual value.

It becomes an asset in heaven.

Sin is the only thing that we cannot do for God.

Material thing is a material thing only

when we use it material purposes.

It becomes a spiritual thing when we use it for spiritual purposes.

Water becomes Holy water  when blessed by the priest and is used for baptism, a sacrament.

Money becomes an offering

when we offer it to God

or

when we give it to the poor in the name of God.

Bending our knees

becomes an act of adoration

when we do it

before the Blessed Sacrament.

A song becomes a hymn

when it is sung for God

and

the Saints who are with Him.

Above all,

an ordinary host and wine

become

the real  body and blood of Christ

at the Words of Consecration

uttered by the Priest!

The Holy Eucharist is our spiritual food,

as Jesus is really present in it.

One thing is clear.

We are living in this world

not for this world, 

but only to prepare ourselves

for the next world.

So there is no use of being attached to this world.

Let us detach ourselves from material things,

and

be interested in spirituality.

Our interest must be in our soul, not in our body.

Our body,

a matter,

will return to the earth

whence it came,

where as,

our soul,

a spirit, 

will rise up to heaven,

for which it has been created.

Lourdu Selvam. 

Evangelical Poverty.

Evangelical poverty.
-----------------***------------****-------
From the worldly point of view, the word 'poverty' merely refers to the state of being poor.

From the spiritual point of view it has a deeper meaning.

What is merely a state for the world

is a virtue for a Christian.

From the Christian point of view there are two kinds of poor people:

1.Those who are economically poor.

2. Those who are poor in spirit.

The first category people can be

(a) poor in wealth, but rich in spirit.

or

(b) poor in wealth as well as in spirit.

By 'rich in spirit'

I refer to those persons

whose minds are attached to riches or worldly things

whether they possess them or not.

The second category people are those

who are mentally detached from wealth,

whether they possess it or not.

The poverty of those who are poor in spirit is called

'Evangelical poverty.'

Or

'Biblical poverty.'

It is called so as it was mentioned by Jesus in the Gospel.

Jesus said,  "Blessed are the poor in spirit; the kingdom of heaven is theirs." (Matthew. 5:3)

Jesus observed this poverty Himself though the whole universe is His property.

"But Jesus told him,

Foxes have holes,

and the birds of the air their resting-places;

the Son of Man has nowhere to lay his head."(Luke.9:58)

When we were created we were gifted with freedom of choice.

Two worlds have been presented before us for our choice, 

this world

and

the next.

We will be mentally attached to the world of our choice.

If we choose the kingdom of heaven

our mind will be detached from the things of this world. 

Whether we like it or not we will have to live in this world for a certain period.

Though we are in this world, we are not of this world.

As we are of the next world

our mind should be totally detached

from the things of this world

and attached to those of the next world.

As long as we are in this world we will have to use the things of this world.

That we should do to prepare ourselves for the next world.

Using is not attachment.

We use a banana leaf to place our food on it while eating.

After the meals meals we throw the leaf away, 

because we  are not attached to it.

If we are not attached to a thing,

we will not feel sad if we happen to lose it.

Suppose we are very rich,

if we are not attached to it

we will not be depressed

even if we happen

to lose the whole wealth.

With Job we will say,

"The Lord gave, the Lord has taken away;

nothing is here befallen but what was the Lord’s will;

blessed be the name of the Lord.[" (Job. 1:21)

Crores of rupees pass through a bank cashier daily,

but,  not a single paisa belongs to him.

In the same way,  we may come across lot of things in this world,

but not a single atom belongs to us.

We are merely users, not owners.

What is the use of being attached to a thing which is not ours?

There is only one thing that belongs to us fully, love of God.

There is only one person,  who belongs to us fully, God.

Only to Him that we must be fully attached.

As far as worldly things are concerned, 

we must be poor in spirit,

that is, 

spiritually non-attached.

By this evangelical poverty, 

we will automatically become evangelizers,

that is,

those who spread the Gospel.

By being owners of evangelical poverty

  we can   spread the good news of Jesus

more by life than by words.

We can spread the Gospel by living it.

Lourdu Selvam.