தன்னிலைத் தியானம்.

தன்னிலைத் தியானம்.
******************--********

இலக்கணத்தில் தன்னிலை,
(First person)

முன்னிலை
(Second person)

படர்க்கை
(Third person)

பற்றி படித்திருக்கிறோம்.

நான்,என்னை, என்னுடைய (I, me, my) என்பவை பேசுகின்றவர் தன்னைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தும் பிரதிப் பெயர்கள்.(First Person  Pronouns)

நீ, உன்னை, உன்னுடைய-
முன்னிலை.(Second Person)

அவன், அவனை, அவனுடைய-படர்க்கை.
(Third Person)

யாராவது ஒருவரை அழைத்து

தன்னைப்பற்றி ஒரு அரை மணி நேரம் பேசச்சொல்ல வேண்டும்,

ஒரு நிபந்தனை,

தன்னைத் தவிர வேறு யாரைப் பற்றியும் பேசக்கூடாது.

உதாரணத்திற்கு,

என்னைப் பேசச் சொன்னால், "என் பெயர் லூர்து" என்று சொல்லலாம்.

ஆனால், "என் மனைவி செல்வம்" என்று சொல்லிவிடக் கூடாது.

உலகில் நாம் சமூகப்பிராணியாகையால்
முற்றிலுமாக நம்மைப் பிரித்துப் பார்ப்பது மிகவும் கடினம்.

அப்படிப் பேசுவதற்கான விசயத்தை முதலில் நினைத்துப் பார்ப்பது தன்னிலைத் தியானம்.

அதாவது தன்னைப் பற்றி மட்டுமே தியானிப்பது.

நான் முயன்று பார்க்கட்டுமா?

இதை நான் உங்களிடம் சொல்லவில்லை.

சொன்னால், Second person உள்ளே நுழைந்து விடுவார்.

ஆகவே நினைக்கிறேன்.

என்னைப்பற்றி மட்டுமே நினைக்கிறேன்.

"என் பெயர் லூர்து.

நான் உற்பத்தியானது நான் பிறந்ததற்கு 280 நாட்களுக்கு முன்னால்.

நான் பிறந்தது 1938ஆம் ஆண்டு, பெப்ருவரி மாதம்,  12 ஆம் தேதி.

நான் உற்பத்தி ஆகுமுன் நான் ஒன்றுமில்லாமல் இருந்தேன்.

I was nothing before I was conceived.

நான் உற்பவிக்கும்போதோ, பிறக்கும்போதோ,

குழந்தையா யிருக்கும்போதோ

எப்படி இருந்தேன்,

என்ன நினைத்தேன் என்பது நினைவில் இல்லை.

ஆனாலும் இன்றைய நிலையிலிருந்து சில உண்மைகள் புரிகின்றன.

எனது உடல் கண்ணுக்குத் தெரிகிறது.

உடலில் உணர்ச்சி இருக்கிறது.

உடல் வளர்ச்சிக்கும்  தளர்ச்சிக்கும் உட்பட்டது.

ஆனால் 'நான்' என்பது எனது உடல் இல்லை என்பது புரிகிறது,

ஏனெனில் அதை எனது கட்டுப்பாட்டில் வைக்க முயன்றாலும்

என்னையும் மீறி அதில் வரும் நோய் நொடிகள்,

வரவிருக்கும் மரணம் இவற்றை எண்ணும்போது

உடல் நான் இல்லை என்பது புரிகிறது.

எனது  இருதயமே என் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை,

சுயமாகத்தான் இயங்குகிறது.

சுருக்கமாகச் சொன்னால் உடல் என் பொறுப்பில் உள்ளது, அது நான் அல்ல.

ஆன்மாதான் நான்.

ஆன்மாவாகிய நான்

சிந்திக்கிறேன், Think

அறிகிறேன்,know

ஞாபகத்தில் வைக்கிறேன்,
Remember

நேசிக்கிறேன் Love

இறைவனது கட்டளைகட்குக் கீழ்ப்படிகிறேன், Obey

அல்லது கட்டளையை மீறுகிறேன், Disobey

மீறியதற்காக வருந்துகிறேன், Feel sorry

மன்னிப்பு வேண்டுகிறேன், Beg for forgiveness

மன்னிக்கப்படுகிறேன்,Am forgiven.

இவை எல்லாம் ஆன்மாவாகிய நான் செய்கிறேன்.

இதற்காக என்னிடம் புத்தி, அறிவு, ஞானம், அன்பு ஆகிய இயல்புகள் உள்ளன.

ஆன்மாவாகிய நான் உற்பவிக்கும்போதுதான் படைக்கப்பட்டேன்,

அதற்கு முன் நான் இல்லை என்பது எவ்வளவு உண்மையோ

அவ்வளவு உண்மை நான் இருந்தேன் என்பதும்.

அதாவது நான் ஒன்றுமில்லாதிருக்கும்போதே,  இருந்தேன்.

அது எப்படி? எப்படி இல்லை என்பது இருப்பது ஆகும்?

நான் இந்தக் கட்டுரையை(Article) எனது  Cell phoneல்  Type செய்யும்போதுதான் அது உருப் பெறுகிறது.

ஆனால் அதை Type செய்யும் முன்னே

அதை என் மனதில் எழுதி வைத்திருந்தேன்.

எழுதுமுன் Idea வாக இருந்த கட்டுரை

எழுதியபின் உருவம் பெறுகிறது.

அவ்வாறு நான் கருவில் உற்பவிக்கும்போது உண்மையான உருப் (Real thing) பெற்ற என் ஆன்மா, அதாவது நான்

'எண்ணமாக'(Ideaவாக) நித்திய காலமாக இருந்தேன்.

நித்திய காலமாக Ideaவாக இருந்த நான்

12-02-38ல் உண்மையான உருவமாகப் பிறந்தேன்.

இப்போ ஒரு கேள்வி எழும்.

Ideaவாக எங்கே இருந்தேன்?

இப்போது நானே விதித்திருந்த நிபந்தனையை மீறப்போவதில்லை.

அதாவது Third person பற்றி பேசப்போவதில்லை.

நான் நித்தியமாக Ideaவாக இருந்தது

எல்லாம் வல்ல இறைவனின் உள்ளத்தில்தான்.

ஒன்றுமில்லாமையாய் இருந்த எனக்கு

உருக் கொடுத்த இறைவனது

உள்ளத்தில்தான் நான் நித்தியகாலமாக

Ideaவாகத்தான் இருந்தேன்.

நித்தியகாலமாக என்னைத் தன் உள்ளத்தில் Ideaவாகச் சுமந்த இறைவன்

எனக்கு 12-02-38ல் உண்மை உருக்கொடுத்தார்.

God made an idea real.

நான் அவரது உள்ளத்தில் எண்ணமாக மட்டுமே இருந்தேன்.

அவரோ இப்போது என் உள்ளத்தில் உண்மையாகவே, really, இருக்கிறார்.

அவர் எங்கும் இருப்பதுபோலவே உண்மையாகவே என்னில் இருக்கிறார்.

என் உள்ளத்திலும்,

என் ஒவ்வொரு அணுவிலும்,

ஒவ்வொரு அசைவிலும் இருக்கிறார்.

அவரின்றி அணுவும் அசையாது.

அவரில்லை என்றால் நானில்லை.

அவர் கோடியில் ஒரு பங்கு வினாடி என்னை மறந்தாலும், 

அந்த நொடியிலேயே நான் ஒன்றுமில்லாதவன் ஆகிவிடுவேன்.

அவர் நினைப்பதினால்தான் நான் உயிர் வாழ்கிறேன்.

யாரையும் அவரால் மறக்கமுடியாது.

மறதி அவரது பண்பு அல்ல.

எந்தப் பொருளும் கடவுள் இல்லை.

கடவுள் இன்றி எந்தப் பொருளும் இல்லை.

கடவுள் என் உள்ளத்தில் இருக்கிறார்.

அது நல்ல உள்ளமோ, கெட்ட உள்ளமோ,

சுத்தமான உள்ளமோ,அசுத்தமான உள்ளமோ,

அதில் இருக்கிறார்,

உள்ளத்தில் அவர் இல்லாவிட்டால் உள்ளம் out, காலி.

தியானத்தில் Third person பற்றி நினைக்கக்கூடாது என்று நிபந்தனை விதித்திருந்தேன்.

மொழி இலக்கண விதிப்படி கடவுள் Third Person.

ஆனால்,

என்னுள் என் உயிராக உறையும் இறைவனை எப்படி Third Person என்பேன்!

வீட்டை நினைத்தால் அம்மா நினைவுக்கு வருவதுபோல்,

பள்ளியை நினைத்தால் ஆசிரியர் நினைவுக்கு வருவதுபோல்,

கடலை நினைத்தால் தண்ணீர் நினைவுக்கு வருவதுபோல்,

வேலையை நினைத்தால் சம்பளம் நினைவுக்கு வருவதுபோல்,

தமிழை நினைத்தால் இனிமை  நினைவுக்கு வருவதுபோல்,

என்னை நினைத்தால் என்னில் என் உயிராய்  வாழும் இறைவன் நினைவுக்கு  வருகிறார்.

அவரது அன்பு நினைவுக்கு  வருகிறது.

எனக்காக அவர் பட்ட பாடு நினைவுக்கு  வருகிறது.

அவர் சிந்திய இரத்தம்
நினைவுக்கு வருகிறது.

சுருக்கமாக நான் என்னைப் பார்க்கும்போது என்னைப் படைத்தவரின் கைவண்ணம் தெரிகிறது.
............"

இப்படியே

ஒவ்வொருவரும்

தன்னையும் இறைவனையும் மையமாக வைத்து செய்யும் தியானம்

இறைவனுக்கும் நமக்கும் உள்ள உறவை நெருக்கமாக்கும்.

நமது உள்ளத்தைச் சுத்தமாக்கும்.

பாவங்களைக் குறைக்கும்.

இறைவனை நம்மில் மட்டுமல்ல,

எல்லோரிடமும் காண ஆரம்பிப்போம்.

பிறறன்பு வளரும்.

சமாதானம் அதிகமாகும்.

சுருக்கமாக

நமது உள்ளத்தில் இறைவனோடு அவர் படைத்த மனுக்குலமே வாழ்கிறது.

நம்மை நினைக்கும்போது
நம்மில் நம்மில் வாழும் இறைவனை நினைப்போம்.

இறைவனை நினைக்கும்போது அவர் படைத்த மனுக்குலத்தையே நினைப்போம்.

நினைப்பில் அன்பு சுரக்கும்.

நமது அன்பில்

அன்பின் ஊற்றாகிய

இறைவன் இருப்பார்.

அவர் படைத்த மனுக்குலமும் இருக்கும்.

தன்னிலைத் தியானம்

உண்மையில்

சர்வ நிலைத் தியானம்.

தியானிப்போம்,

நேசிப்போம்,

நேசத்தில் வாழ்வோம்.

லூர்து செல்வம்.

உயிர்விட தயாரா இருக்கவேண்டும்.

உயிர்விட தயாரா இருக்கவேண்டும்.
*****************************

"அடியே, செல்வம், ஒரு டீ போடமுடியுமா? "

"நீங்க டீ போட்டா இனிமையா இருக்கு. நான் போட்டா அசிங்கமா  இருக்குமுங்க."

"நான் என்னைக்குடீ, டீப்போட்டேன்?"

"இப்போவே இரண்டு டீ போட்டுட்டீங்களே! "

"அதுவும் சரிதான். உட்கார். ஆளுக்கொரு டீ யாக் குடிச்சிக்கலாம்.உட்கார். ஒரு முக்கியமான விசயம் பேசணும்."

"கொஞ்சம் பொறுங்க. உண்மையான டீயுடன் வந்துடறேன்......இப்போ சொல்லுங்க."

"இன்றைக்கு ஞானோபதேச வகுப்பில பசங்கட்ட ட ஒரு  கேள்வி கேட்டேன்.

'நீங்க ஏன் கிறித்தவங்களா இருக்கீங்கன்னு. எல்லா பசங்களும் சொன்ன ஒரே பதில் 'எங்க அப்பா, அம்மா கிறிஸ்தவங்க. அதனால் நானும் கிறிஸ்தவன்' என்கிறதுதான்."

"அவங்க பசங்கள். அநேக பெரிய ஆட்களிடம் கேட்டாலும் இதே பதிலைத்தான் சொல்லுவார்கள்.

ஒரு பெரிய ஆளிடம் 'நல்ல கிறிஸ்தவன் எப்படி இருப்பான்னு கேட்டா, அவர் சொல்றார், 

'நல்ல கிறிஸ்தவன் ஒழுங்கா கோவிலுக்குப் போவான், செபம் சொல்லுவான், திருவிழாக்கள ஒழுங்கா கொண்டாடுவான்'ன்னு சொல்றார்."

"சரி, உன் கருத்துப்படி நல்ல கிறிஸ்தன்னா யார்?''

"கிறிஸ்துவின் சிந்தனை, சொல், செயல் ஆகியவற்றை தன்னுடையதாக்கி,

அவர் எந்த நோக்கத்துக்காக, வாழ்ந்தாரோஅதே நோக்கத்துக்காக   வாழ்பவரே கிறிஸ்தவர்.

'நல்ல' அடைமொழி தேவையற்றது.

உண்மையிலேயே  கிறிஸ்தவ சிந்தனைப்படி வாழ்பவர்கள் நல்லவர்களாகத்தான் இருப்பர்."

"கிறிஸ்து உலகை இரட்சிக்க வந்தார். இரட்சிப்பு அவர் நோக்கம்.

நாமோ பாவிகள்.

அவர் எந்த நோக்கத்துக்காக, வாழ்ந்தாரோஅதே  நோக்கத்துக்காக   வாழ்பவரே கிறிஸ்தவர் என்றால்,

பாவிகளாகிய நம்மால் எப்படி இரட்சிக்க முடியும்?"

"ஹலோ!  இரட்சகர் கிறிஸ்து மட்டுமே.

பள்ளிக்கூடத்தில் தேர்வு எழுதப்போவது மாணவன் மட்டும்தான்.

ஆனால் அதற்காக எத்தனை பேர் உழைக்கிறார்கள்.

அதாவது மாணவர் நன்கு தேர்வு எழுதும் நோக்கத்திற்காக ஆபீஸ் பியூன்கூட உழைக்கிறானே!

அதே மாதிரிதான்."

"மாணவர்கட்கு மற்றவர்கள் உதவி தேவை. ஆனால் இயேசு கடவுள் சர்வ வல்லபர்.அவரால் எல்லாம் கூடும். அவருக்கு நம் உதவி எதற்கு?"

"கடவுள் மனிதனைத் தன் வல்லமையால் படைத்து,

அவனுக்கு ஒருவேலையும் கொடுக்காமல்

அவனை மோட்சத்தில் கொண்டுபோய் வைத்து

'நித்திய இன்பத்தை அனுபவி' என்று கூறவேண்டும்,  அப்படித்தானே!"

"ஐயோ செல்வம், நான் அப்படிக் கூறவில்லை. இரட்சிப்பில் நாம் எப்படி உதவ முடியும் என்று கேட்டேன்."

"மற்றவர்களை நேசிக்க முடியுமா முடியாதா?"

"முடியும்."

"மற்றவர்கட்காகத் தினமும் செபிக்க முடியுமா முடியாதா?"

"முடியும்."

"மற்றவர்கட்கு முன்மாதிரிகையாக வாழ முடியுமா முடியாதா?"

"முடியும்."

"மற்றவர்களது தவறுகளை மன்னிக்க முடியுமா முடியாதா?"

"முடியும்."

மற்றவங்களுக்கு நற்செய்தியை அறிவிக்க0 முடியுமா, முடியாதா?"

"முடியும்."

"உங்களுக்கு இயல்பாக வரும் துன்பங்களை உலகின் பாவங்களுக்குப் பரிகாரமாக ஒப்புக்கொடுக்க
முடியுமா முடியாதா?"

"முடியும்."

"அவ்வளவுதான்.

இயேசு மற்றவர்களை நேசித்தார்.
1
மற்றவர்கட்காகத் தினமும் தன் தந்தையிடம் செபித்தார்.

மற்றவர்கட்கு முன்மாதிரிகையாக வாழ்ந்தார். 

உலகிற்கு நற்செய்தியை அறிவித்தார்.

மற்றவர்களது பாவங்களை மன்னித்தார்.

மற்றவர்களது பாவங்களுக்குப் பாடுபட்டு  மரித்தார்.

நீங்கள் இப்போது முடியும் என்று சொன்னதைச் செய்தாலே

நீங்கள் இயேசுவைப் போல் சிந்திக்கிறீர்கள்,  பேசுகிறீர்கள், செயல்படுகிறீர்கள் என்று அர்த்தம்.

இவ்வாறு நீங்கள் செய்யும்போது உங்கள் இரட்சண்யத்தையும் உறுதி செய்கிறீர்கள்."

"அதாவது கடவுளுக்கு நமது உதவி தேவை இல்லை.

நாம் இரட்சண்யம் அடைய நமக்கு நமது உழைப்பு தேவை.

இப்போது புரிகிறது."

"என்ன புரிகிறது?"

"உனக்குப் புரிகிறது என்று எனக்குப் புரிகிறது."

"சரி.  என் மனதில் பட்டதைச் சொல்லிவிட்டேன். நீங்கள் ...."

"பொறு. சொல்கிறேன்.

கிறிஸ்தவன் என்றால்  கிறிஸ்து அவன்,   அவன் கிறிஸ்து  என்று பொருள்.

கிறிஸ்துவைப் பின்பற்றுபவன் ஒருவகையில் கிறிஸ்துவாகவே மாறிவிடுகிறான்.

அதனால்தான் புனித சின்னப்பர் 'வாழ்வது நான் அல்ல.கிறிஸ்து என்னில் வாழ்கிறார்' ,என்றார்"

"கொஞ்சம்  பொறுங்க.

'நீங்கள் தெய்வங்கள் போல் ஆகி'

இந்த வார்த்தைகள் ஞாபகத்தில் இருக்கா?"

"என்னடி அப்படிக் கேட்டுட்ட!  சாத்தானின் வார்த்தைகள்! மறக்க முடியுமா"

''சாத்தான் பொடி வைத்துப் பேசியிருக்கதைப் பார்த்தீங்களா?"

"ஆமாண்டி. தெய்வம் ஆதாமையும், ஏவாளையும் தன் தன் சாயலாகத்தான் படைத்தார், 

அதாவது சுதந்திரம், அன்பு, ஞானம் போன்ற தனது பண்புகளை அவர்களிடம் பகிர்ந்து கொண்டு,

தன்னைப்போலவே படைத்தார்.

அதாவது, அவர்கள் இறைவன் கட்டளைப்படி நடந்திருந்தாலே,  அவர்கள் புனித சின்னப்பரைப்போல்,

'வாழ்வது நாங்கள் அல்ல. கடவுள் எங்களிடம் வாழ்கிறார்'

என்று கூறியிருக்கலாம்.

சாத்தான் ஏற்கனவே கடவுளைப்போல சாயலில் உள்ளவர்களிம் போய் பழத்தைத் தின்றால் 'கடவுளைப்போல் ஆவீர்கள் என்று ஏமாற்றியிருக்கிறது பார்த்தியா!"

"சரி அத விடுங்க."

"நீதானடி ஆரம்பிச்ச."

"அதுதான் நானே விடச்சொல்றேன். இப்போ
'வாழ்வது நான் அல்ல.கிறிஸ்து என்னில் வாழ்கிறார்' இதிலிருந்து தொடருங்க.

"பரிசுத்த தமதிரித்துவத்தில் ஆட்கள் மூவராயினும் இறைத்தன்மை ஒன்றே, இறைச் சித்தம் ஒன்றே.

தந்தையின் சித்தமே மகனின் சித்தம்.

தந்தையின் சித்தத்தை நிறைவேற்றவே மகன் மனிதன் ஆனார்,

அதாவது
தந்தையின் சித்தத்தோடு ஒன்றான தனது சித்தத்தை நிறைவேற்ற.

இயேசு தன் சாயலாகப் படைத்த மனிதனிடமிருந்தும் இதையே எதிர்பார்க்கிறார்.

இந்த எதிர்பார்ப்பை முதலில் நிறைவேற்றியவர் அன்னை மரியாள்.

'இதோ ஆண்டவருடைய அடிமை' என்று கூறி ஆண்டவருடைய சித்தத்தைத் தன் சித்தமாக ஏற்றுக்கொண்டார்.

அவளுடைய பிள்ளைகளாகிய நாமும் அதையே செய்ய வேண்டும்.

அப்படிச் செய்யும்போது கிறிஸ்துதான் நம்மை இயக்குகிறார்.

நம்மை இயக்குபவர் கிறிஸ்து என்றால் நம்முள் இயங்குவது, அதாவது வாழ்வது அவர்தானே!

கிறிஸ்துவாக வாழ்பவனே கிறிஸ்வன்!"

"கிறிஸ்துவின் இரட்சண்ய வேலையில் நமக்கும் ஒரு பங்கு உண்டு."

"ஆமா.

God has entrusted to each one of us a share in the great redemptive work of Jesus."

"இதற்கு நாம் என்ன செய்ய வேண்டும்? "

"முதலில் நம்மை பரிசுத்தமாக்கிக் கொள்ள வேண்டும்.

நம்மிடம் இருப்பதைத்தானே மற்றவர்கட்குக் கொடுக்க முடியும்! "

"பரிசுத்தமாக்குவது எப்படி? "

"அதற்கென்றே ஒருவர் இருக்கிறார்."

"யார் அவர்? "

"நம் ஆண்டவராகிய இயேசு."

"பங்குச் சாமியார்னு சொல்லுவீங்கன்னு பார்த்தேன்."

"சரியாகத்தான் நினைச்சிருக்க. பங்குச்சாமியார் மூலமாகத்தான் இயேசு செயல்படுகிறார்.

தேவத்திரவிய அனுமானங்கள் மூலம்தான் பரிசுத்தமாகிறோம்.

அவற்றை நமக்குத் தருவது
பங்குச்சாமியார்தானே!

பங்குச்சாமியாரோடு ஒத்துழைக்கும்போது இயேசுவோடுதான் ஒத்துழைக்கிறோம்."

"அப்புறம்?"

"இருப்பதைக் கொடுக்க வேண்டும்.

அதாவது மற்றவர்களைப் பரிசுத்தமாக்கும் பணியிலும் நாம் கிறிஸ்துவுக்கு உதவியாக இருக்க வேண்டும்.

'அப்படியே, மக்கள் உங்கள் நற்செயல்களைக் கண்டு, வானகத்திலுள்ள உங்கள் தந்தையை மகிமைப்படுத்தும்படி, உங்கள் ஒளி மனிதர்முன் ஒளிர்வதாக.' (மத்.5:16)

நமது முன்மாதிரிகையான வாழ்வே மற்றவர்கள் பரிசுத்தமாக உதவும்.

கிறிஸ்துவை நேரடியாகப் போதிக்க நமக்குக் கடமை உண்டு.

தோமையார் கிறிஸ்துவைக் கொடுக்வே இந்தியாவிற்கு வந்தார்.

சவேரியாரும், அருளானந்தரும் அந்த நோக்குடன்தான் வந்தார்கள்.

நாமோ நம்மிடம் இருக்கும் இயேசுவை மற்றவர்களிடம் பகிர்ந்து கொள்ளவே தயங்குகிறோம்.
ஏன்? "

"எல்லோருக்கும் மதசுதந்திரம் இருக்கிறது.

கடவுளே நமது சுதந்திரத்தில் தலையிடுவதில்லை.  அப்புறம் நாம எப்படி?.

நான் கேட்க வில்லை. மற்றவங்க கேட்கிறாங்க."
"

5,மேலும் அவர்களை நோக்கி, "உலகெங்கும் போய்ப் படைப்பிற்கெல்லாம் நற்செய்தியினை அறிவியுங்கள்.

16 விசுவசித்து ஞானஸ்நானம் பெறுபவன் மீட்புப் பெறுவான், விசுவசியாதவனுக்குத் தண்டனை கிடைக்கும்.'

நற்செய்தியினை அறிவிப்பது நமது கடமை.

விசுவசிக்க வேண்டியது அவர்கள் கடமை.

டாக்டரிடம் உடம்பைக் காட்டுகிறோம். டாக்டர் உடம்பைப் பரிசோதித்துவிட்டு ஒரு மருந்து எழுதித்தருகிறார்.

சாப்பிட்டால்குணம் ஆகும் என்பார்.

தன் சுதந்திரத்தைச் சரியாகவோ, தவறாகவோ பயன்படுத்துவது நமது பாடு.

நாம் நற்செய்தியை அறிவிக்கும்போது அதைக் கேட்பவர்க்கு இறைவன் நிறைய அருள்வரம் (Actual grace) தருகிறார்.

நற்செய்தியை அவர் விசுவசிக்க வேண்டும்.

விசுவசியாதவரை நாம் கட்டாயப்படுத்த முடியாது.

ஆனால் நற்செய்தியை அறிவிக்கக்கூடாது என்று கூற யாருக்கும் உரிமை இல்லை, அரசு உட்பட.

அரசு தடுக்க உறுதி செய்தால்,  நாம் வேதசாட்சிகளாக மாற உறுதி செய்ய வேண்டும்."

"அதாவது கிறிஸ்து நமக்காக உயிரை விட்டதுபோல நாம் கிறிஸ்துவுக்காக உயிர்விட தயாரா இருக்கவேண்டும்.

லூர்து  செல்வம்.

Let us get ready to become martyr.

Let us get ready to become martyrs.
*****************************

Being a Christian has never been easy.

It is more so in this present world,

where antichristian values are predominant.

Christ Himself has told us that we will be persecuted and hated because we follow Him.

Silence isn’t easy when people yell vile insults at us,

but it is not anymore than what Our Lord endured for us.

"If the world hates you, be sure that it hated me before it learned to hate you." (John.15:18)

When we are tormented we will feel like fighting back,  but that itself will be unchristian.

Just think about the passion of our Lord.

How patiently He underwent the suffering till the very last!

42 "He saved others, they said, he cannot save himself. If he is the king of Israel, he has but to come down from the cross, here and now, and we will believe in him.

 43 He trusted in God; let God, if he favours him, succour him now; he told us, I am the Son of God." (Matthew.27:42,43)

How insulting and painful would these words have been to Jesus!

But He bore them patiently without even a single word back.

In the present situation too,  when we are taunted
all we can do is silently endure the hatred the same way Our Lord did.

We can offer it up to Him and unite it to His suffering.

Our suffering is never go wasted.

Some people may even misinterpret or misrepresent our silence.

Here I recall the silence of a
Kerala Catholic priest, Rev.Fr. Benedict Onamkulam.

He kept absolute silence all his life at  the expense of his  precious good name and in spite of the death penalty inflicted on him.

He was tortured for his refusal to divulge a confessional secret, for keeping which he was ready to sacrifice his life.

He had been accused of murdering Mariakutty, a Catholic woman, after impregnating her.

She was found dead with stab wounds June 16, 1966.

The police arrested Father Onamkulam.

The trial court condemned the priest to death for rape and murder.

Though the high court acquitted him for lack of evidence,  the bad name earned by his silence persisted.

After 34 years, 

an old lady, aged 93, revealed the fact that the murder was done by her husband, a doctor,

at the insistence of an estate owner, who had impregnated her.

After murdering the woman he had made  confession to the priest, the secret of which he kept all his life at the expense of his good name .

If the murderer's wife had not revealed the truth, he would have died with the bad name.

but, thank God, he has died as a saintly priest. 

Catholics in Kerala state,  expressed joy over the vindication of the  priest,

34 years after he was sentenced to death.

Now he is in heaven.

The political atmosphere of the present time predicts

that we must be ready for   a religious persecution,

when we will have to prove our Faith at the cost of our life.

Let us get ready to become martyrs, with Jesus by our side.

Lourdu Selvam.

"all those who were visited with suffering thrust themselves upon him, to touch him."

"all those who were visited with suffering thrust themselves upon him, to touch him."
********----******************

Jesus,

the Divine Person, with two natures, 

Divine and human,

is Almighty.

He became man like us

not merely to do miracles and to heal the people, 

but to sacrifice Himself on the cross

as amendment for our sins

and to save us from sin and eternal perdition.

But He did  miracles and  healed the people for two reasons,

first out of compassion.
for His neighbours.

(we are His children by His being our Creator and neighbours by His being fully man like us)

and second,  in order to make His followers believe His being God.

The following words of His bring out His compassion.

"Jesus was moved with pity; he held out his hand and touched him, and said, It is my will; be thou made clean.(Mark.1:41)

"Yet still, when he looked at the multitudes, he was moved with pity for them."  (Matthew.9:36)

"and took pity on them, since they were like sheep that have no shepherd,"
(Mark.6:34)

"I am moved with pity for the multitude; "
(Mark.8:2)

"So, when he disembarked, he found a great multitude there, and he took pity on them, and healed those who were sick." (Matt.14:14)

"And Jesus, moved with compassion, touched their eyes, and immediately they recovered their sight, and followed after him."
(Matthew 20:34)

The above quotations  are only few among many that show that Jesus was always compassionate.

"And now, to convince you that the Son of Man has authority to forgive sins while he is on earth

(here he spoke to the palsied man):

 I tell thee, rise up, take thy bed with thee, and go home."(Mark. 2:10,11)

Here we see that Jesus did this miracle to show that He has the power to forgive sins, which means that He is God.

Some were healed by His words and some by His touch.

He cured ten lepers by His words.

"He met them with the words,

'Go and show yourselves to the priests'; and thereupon, as they went, they were made clean."(Luke 17:14)

When He cured one leper at his request, he cured Him by touching him.

"Then a leper came up to him, asking for his aid; he knelt at his feet and said, If it be thy will, thou hast power to make me clean.

41 Jesus was moved with pity; he held out his hand and touched him, and said, It is my will; be thou made clean.

42 And at the word, the leprosy all at once left him, and he was cleansed."

But we must be clear about one thing,

what is more important than the vocal words and physical touch

  is the spiritual touch which is the cause of all the cures.

Jesus used words or touching to cure the patients

only because He was touched in His heart,

in other words, 

moved by compassion and mercy.

No spiritual touch, no salvation.

God had forbidden our first parents  to eat or even to touch the fruit , on pain of death.

As per justice, God should have put  our first parents  to death immediately after eating the forbidden fruit.

But God didn't do that.

Why?

The lamentable condition of Adam and Eve,

who were deceived by Satan,

and who were hiding themselves being afraid to meet Him face to face,

touched God's heart.

Out of compassion for the poor creatures, He promised them a Saviour.

Touched by the inability of the human race to help itself,

the Second Person of the Most Holy Trinity became man

taking on His human nature all the weaknesses of man

such as tiredness, fear,  hunger, thirst, sufferings and death, 

except sin.

Moved by compassion Jesus cured the sick and forgave the sinners wherever He went.

It was this compassion that made Him call even  His
betrayer  'friend'.

"Jesus said to him, My friend, on what errand hast thou come?"

Did Jesus call Him so just
for formality, not out of love?

No.

Jesus is not a hypocrite.

He is God, who speaks and does as He thinks.

Jesus loves sinners with real love.

His love and compassion for Judas made him call him 'friend'.

Jesus might have been thinking at that time,

"Friend, I came to the world in search of you.You have betrayed me to my enemies,  whom also  I love most, as per my word 'Love your enemies'. I will touch your heart at the last moment of your death."

I am sure that Jesus touched his heart at last fraction of the moment of his death, which is more than enough for salvation. 

It was His compassion that made Him pray to His Father  to forgive all those  who worked for His death on the cross.

"Jesus meanwhile was saying, Father, forgive them; they do not know what it is they are doing."

True.  They did not know that they were cooperating with Jesus for the salvation of our souls.

Touching was a two way process, 

Jesus was touched by the spiritual condition of His followers

and His words touched them.

Result: salvation.

That is happening even now.

Jesus is touching our souls through variety of ways:

Through the words of the Bible.

Through His Ministers who are with us giving us not only His words but also Jesus Himself through Holy Communion.

Through His followers' exemplary life.

Through His answers to our prayers.

Through His inspirations during our prayer and meditation.

Sometimes even through the controversial words of the enemies to our faith.  

Our reaction to His touch must be always positive.

Suppose we happen to come across a poor beggar whose condition touches our heart, we must remember that he is not a beggar, he is Jesus Himself.

We must do to him what we would do to Jesus Himself. 

"Be merciful, then, as your Father is merciful."
(Luke. 6:36)

Lourdu Selvam.

"Be ye therefore perfect, even as your Father which is in heaven is perfect."

"Be ye therefore perfect, even as your Father who is in heaven is perfect."

****************************

Jesus asks us to be perfect just as our heavenly Father, who is perfect.

By nature God is perfect, unlimited in all His attributes.

But by nature we are limited and imperfect.

We cannot compare our nature with God's, because we are natural beings whereas God is a  Supernatural Being.

God is self existent.

But we were created by God from nothing

and are cent per cent dependent on God for our existence.

How can a created and dependent natural being be as perfect as self existent Supernatural Being?

To understand Jesus' words we must first know how we were created.

We were created body and soul, a combination of matter and spirit.

We were created to lead a spiritual life with the company of the material body in this world

and to enter eternity to live for ever in union with the Creator,

leaving the material body behind in this world.

How can a natural being get united with the Supernatural Being?

For this our soul has to be raised to a supernatural level.

How is it possible?

For us it is not possible, but for God nothing is impossible.

God can elevate the nature of our souls by infusing into them His supernatural  sanctifying grace.

Our souls don’t become something other than souls; they don’t cease to be themselves.

Grace elevates their nature.

Our intellects are given the new power of faith,

something they don’t have at the merely natural level.

Our wills are given the new powers of hope and charity,

things also absent at the merely natural level.

To understand the above better

we must understand the two kinds of grace,

that God gives us during our spiritual journey.

God gives two kinds of grace:

sanctifying grace

and actual grace.

Sanctifying grace remains  in the soul.

It makes the soul holy by giving  it supernatural life.

Actual grace, by contrast,   doesn’t live in the soul

but acts on the soul from the outside.

It will help  the will and intellect to seek out and retain sanctifying grace.

One illustration to make what is said more understandable.

Suppose we want to go to the bottom of the sea, can we do it as we are?

By our nature we cannot breathe under water.

So we will have to equip ourselves with proper  breathing apparatus.

Without proper equipments such as oxygen tanks to breathe under water, we will get lost.

It is much the same with our soul.

In its natural state, it isn’t fit for heaven.

Unless it is elevated to a supernatural state, it cannot enter supernatural heaven.

Sanctifying grace elevates the nature of the soul by giving it supernatural life.

We were born with original sin,  that means without sanctifying grace.

When we were baptised, our original sin was forgiven

and we were blessed with sanctifying grace

which gave us supernatural life

and made us heirs to heaven.

When we commit   mortal sin we lose the sanctifying grace received in baptism and our soul undergoes spiritual death. 

Then actual grace begins its work.

Repentance for our sin and confession brings back the  sanctifying grace and the supernatural life.

Now coming to the main point,

Our Lord has said,

"Be ye therefore perfect, even as your Father who is in heaven is perfect."

How is it possible for us, creatures, to be as perfect as the Creator?

By ourselves nothing is possible, but by God with us everything is possible.

In our heavenward journey, God is our starting place and destination.

We came from God

and are going to God,

and what is more,

with God.

In short, God is our everything.

Our destination is God, who is perfect.

When we reach our destination, God, we get united with Him.

Imperfect gets united with the Perfect!

God is our Father,  and we are heirs to whatever is His.

After the eternal union we can say with a heart,  overflowing with joy,

"We may be imperfect as human beings,

but we are united with Perfection

and we will enjoy the union for all eternity,

together with Jesus,

who sacrificed His life

for our eternal life."

Lourdu Selvam.

தந்தையின் சொத்தை அனுபவிக்க வேண்டாமா? அனுபவிப்போம்.

தந்தையின் சொத்தை அனுபவிக்க வேண்டாமா?
அனுபவிப்போம்.
*-*********************---***

"உங்கள் தந்தை இரக்கமுள்ளவராய் இருப்பதுபோல, நீங்களும் இரக்கமுள்ளவர்களாய் இருங்கள்."

இறைவன் நம்மைத் தனது சாயலாகப் படைத்தார்.

நமது உடல் களிமண்ணிலிருந்து எடுக்கப்பட்டிருந்தாலும்,

அவர் நமது முகத்தில்  உயிர் மூச்சை   ஊதிப் படைத்த ஆன்மா அவரது சாயலாக இருந்தது.

அவரது உயிர் மூச்சுக்கு அழிவே இல்லை.

ஆகவேதான் அதன் சாயலான நமது ஆன்மாவும் அழியாது.

அந்த ஆன்மாவோடு தனது பண்புகளாகிய அன்பு, இரக்கம், நீதி, ஞானம் ஆகியவற்றையும் பகிர்ந்துகொண்டார்.

அவரது சாயலாகப் படைக்கப்பட்ட நாம்   அவரது சாயலுக்குப் பங்கமில்லாமல் வாழ்ந்து, இறுதியில் அவருடனே இணையவேண்டும்.

அதாவது அவரது சாயலைச் சாராத களிமண்ணாகிய உடலை மண்ணிலேயே விட்டுவிட்டு,

அவரது சாயலில் ஆன ஆன்மா, அவர் தந்த பண்புகளோடு அவரோடு இணையவேண்டும்.

இந்த இணைதல்தான் மோட்சம்.

அவர் தந்த அன்பு, இரக்கம் போன்ற பண்புகளை

நமது வாழ்வில்  பயன்படுத்த வேண்டும்.

இறைவனது பண்புகள்

சதா இயங்கிக்கொண்டே யிருக்கின்றன.

God's attributes are always active.

He is always  loving.

He is always merciful.

இறைவன் அன்பு செய்து கொண்டிருக்கிறார்,

அன்புச் செயல்களும் செய்துகொண்டே யிருக்கிறார்.

நம்மேல் சதா இரக்கப்பட்டுக் கொண்டே யிருக்கிறார்.

நாம் தொடர்ந்து பாவங்கள் பல புரிந்தாலும்

நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதற்கான காரணம்

அவரது இடைவிடாத அன்பும், இரக்கமும்தான்.

நம்மோடு தன் பண்புகளைப் பகிர்ந்துகொண்டது

அவற்றைப் பயன்படுத்தி, அதன் விளைவுகளோடு விண்ணகம் செல்வதற்காகத்தான்,

அவற்றைப் துருப்பிடிக்கப் போடுவதற்காக அல்ல.

அதனால்தான் நம் ஆண்டவர் சொல்கிறார்,

''உங்கள் தந்தை இரக்கமுள்ளவராய் இருப்பதுபோல, நீங்களும் இரக்கமுள்ளவர்களாய் இருங்கள்."

அதாவது,

தந்தை இடைவிடாத இரக்கத்தோடு மற்றவர்கட்கு உதவுவது போல, நாமும் நம் அயலானுக்கு உதவவேண்டும்.

இறைவன் சதா நம்மை மன்னித்துக்கொண்டே இருப்பதுபோல நாமும் அயலானை மன்னிக்க வேண்டும்.

நாம் இரக்கமாக இருப்தற்கான அருள் வரத்தைத் தர வேண்டுமென

இறைவனிடம் இடைவிடாது செபிக்கவேண்டும்.

யாராவது தமது   வார்த்தைகளால் நம்மைக் காயப்படுத்தினால் நமக்கு அவர்கள் மீது கோபம் வரக்கூடாது.

மாறாக அவர்ள் நிலை கண்டு அவர்கள் மேல் இரக்கம் வரவேண்டும்.

அவர்களுக்காக இறைவனிடம் வேண்டுவது அவர்கட்கு நாம் செய்யும் பெரிய உதவி.

இது கடினமாகத் தோன்றினால்

சிலுவையில் தொங்கிக் கொண்டே தொங்கவிட்டவர்கட்காகத் தன் தந்தையிடம் வேண்டிக் கொண்ட இயேசுவை நினைத்துக் கொண்டு,

நம்மைக் காயப்படுத்தியவர்கட்காக மன்றாடவேண்டும்.

   

நமது இரக்கம், உள்ளத்திலும், வார்த்தையிலும் மட்டுமல்ல நமது செயலிலும் வெளிப்பட வேண்டும்.

பசியாய் இருப்பவர்ககு  உண்ணக் கொடுக்க வேண்டும்.

தாகமாய் இருப்பவர்கட்குக்  குடிக்கத் தண்ணீர் கொடுக்க  வேண்டும்.

அன்னியமாய் இருப்பவர்களை வரவேற்க வேண்டும்   

ஆடையின்றி இருப்பவர்களை,  உடுத்தவேண்டும்.

நோயுற்றிருப்பவர்களை  பார்க்கச் செல்ல வேண்டும்.

சிறையில் இருப்பவர்களைப் பார்க்கச் செல்ல வேண்டும்.

  எதையாவது பறிகொடுத்து நிற்பவர்கட்கு ஆறுதல் கூற வேண்டும்.

இது போன்ற இரக்கச் செயல்கள் கோடிக்கணக்கில் கொட்டிக் கிடக்கின்றன.

இரக்கச் செயலை யாருக்குச் செய்தாலும் இயேசுவுக்கே செய்கிறோம் என்பதை

ஞாபத்தில் வைத்துக்கொண்டால்

நாம் பார்க்குமிடமெல்லாம் இயேசு நிற்பார்.

ஆன்மீகரீதியாக நமது இரக்கச் செயல்கள் தேவைப்படுவோர் எண்ணற்றவர் உள்ளனர்.

இயேசுவை அறியாதவர்மீது நாம் இரங்கவேண்டும்.

போகவேண்டிய இடத்திற்கு வழி தெரியாதவர்மீது இரக்கம் காட்டவேண்ணடாமா?
போகவேண்டிய வழியைக் காட்ட வேண்டாமா?

இக்காலத்தில்

அடிப்படை உரிமையான மத சுதந்திரத்தைக் காரணம் காட்டி

நம்மில் அநேகர் நேரடியாக கிறிஸ்துவை அறிவிக்க தயங்குகிறனர்.

அத்தயக்கம் இருந்திருந்தால் தோமையார் கிறிஸ்துவை அறிவிக்க இந்தியா வந்திருப்பாரா?

சவேரியார், அருளானந்தர், வீரமாமுனிவர் போன்ற வேதபோதகர்கள் இந்தியாவிற்கு வந்திருப்பார்களா?

அன்னைத் தெரசா கல்கத்தாவிற்கு வந்து செய்த சேவை

வெறும் சமூக சேவை அல்ல.

கிறிஸ்துவை மக்களுக்கு அளிக்க வந்த

இரக்கத்தில் பிறந்த இறைப்பணி.

பின்வரும்  அவளது வார்த்தைகளே அதற்குச் சான்று,

'When we do ‘our work,’ visiting the families, teaching the children, nursing the sick, helping the dying, gathering the little children for church,

we should do it with one aim in view: ‘the salvation of the poor.’

We want to bring them to Jesus and bring Jesus to them.”

"குடும்பங்களைச் சந்தித்தல், சிறுவர்களுககுப் பாடம் போதித்தல்,
நோயாளிகளைக் கவனித்தல்,
இறப்பவர்கட்கு உதவுதல், சிறுவர்களைக் கோவிலுக்கு அழைத்துச் செல்வதற்காகச் சேகரித்தல்

ஆகியவற்றைச் செய்வது ஒரேஒரு நோக்குடன்தான்,
"ஏழைகளின் இரட்சண்யம்."

ஏழைகளை இயேசுவிடமும்,
இயேசுவை ஏழைகளிடமும்
கொண்டுசெல்லவும் விரும்புறோம்."

ஆக, இயேசுவை மக்களுக்கு அளிப்பதே ஒரு இரக்கச் செயல்தான்.

பாவசங்கீர்த்தனம் ஒரு இரக்கத்தின் தேவத்திரவிய அனுமானம்.

நாம் எத்தகைய கனமான பாவங்ளைச் செய்திருந்தாலும் இரக்கத்தின் தேவன் பாவசங்கீர்த்தனத்தின் மூலம் மன்னிக்கிறார்.

பாவசங்கீர்த்தனத்தின் மூலம் இரக்கத்தின் மன்னிப்பைப் பெறச் செல்லுமுன் நாம் இரக்கம் உள்ளவர்களாக மாறவேண்டும்.

நாம் செய்த பாவங்களுக்கு இரக்கத்தின் தேவனிடம் மன்னிப்பு கேட்குமுன்,

நமக்கு எதிராக செயல்படுபவர்கள்மீது இரங்கி மனதார அவர்களை மன்னிக்க வேண்டும்.

"இரக்கமுடையோர் பேறுபெற்றோர், ஏனெனில், அவர்கள் இரக்கம் பெறுவர்."
(மத்.5:7)

நாம் நமது அயலான்மீது இரக்கம் காட்டினால்தான் இறைவனின் இரக்கத்தைப் பெற தகுதி உள்ளவர்கள் ஆவோம்.

இந்தத் தகுதியுடன் நாம் பாவசங்கீர்த்தனம் செய்தால் நமக்கு  பாவமன்னிப்போடு இரங்கும் அருள் வரமும்  மிகுதியாக அருளப்படும்.

பணம் கொடுக்கக் கொடுக்கக் குறையும்.

இரக்கமோ கொடுக்கக் கொடுக்க இறையருளை அதிகரித்துக்கொண்டே போகும்.

நமது அயலான்களில் யாராவது ஆன்மீகப் பாதையில் வழிமாறிப் போவது நமக்குத் தெரிந்தால்,

அவர் மீது நமக்கு உண்மையிலே அன்பும், இரக்கமும் இருந்தால்

அவரை அவர் வழியில் தொலைந்துவிட அனுமதிக்க முடியுமா?

நூறு ஆடுகளில்  ஒரு ஆடு காணாமற்போய்விட்டால்,

'நூற்றில் ஒன்றுதானே' என்று விட்டுவிடாமல்,

அதைத் தேடிக்கண்டுபிடிக்கும் நல்ல ஆயனுக்குத்  தன்னை ஒப்பிட்ட இயேசுவின் சீடர்கள் நாம்.

மந்தையை விட்டு வழிதவறிப்போன ஆட்டைத் தேடிக் கண்டுபிடிக்கும் பொறுப்பு நமக்கு இல்லையா?

வழி தவறியவர்மீது இரங்கி, அவருக்காக இறைவனிடம் வேண்டுவதுடன் அவரை வழிக்குக் கொண்டுவர நம்மால் ஆன முயற்சி எடுக்கவேண்டும்.

இம்முயற்சி வெற்றி பெறவேண்டுமென்றால் நாம் எல்லோரிடமும் அன்பாக பேசவேண்டும், பழகவேண்டும்.

அன்பிற்கு மட்டுமே ஈர்க்கும் சக்தி உண்டு, அதிகாரத்திற்கு அல்ல.

மறைபரப்புப் பணியில் நமக்கும் பங்கு உண்டு.

இப்பணியைச் சரியாகச் செய்யவேண்டுமானால் மனதில் அன்பும், இரக்கமும்,

வாயில் கனிவான சொற்களும் இருக்கவேண்டும்.

"You can catch more flies with a teaspoon of honey, than with a barrelful of vinegar.”(Saint Francis de Sales)

"பீப்பாய்நிறை சாராயத்தைவிட, ஒரு கரண்டி தேனினால் அதிக ஈக்களைப்  பிடிக்கமுடியும்."

இயேசுவின் கனிவான பேச்சும், உதவிகளும்தான் மக்களை அவர்பால் ஈர்த்தன.

நாமும் இயேசுவைப் பின்பற்றலாமே.

நம் தாயை ஒரு கவிஞர் இவ்வாறு அழைக்கிறார்,

“Hail Holy Queen,

Mother of mercy,

our life,

our sweetness

and our hope…”

நமது அன்னை இரக்கத்தின் அரசி.

கானாவூர்த் திருமணவீட்டில் திராட்சை இரசம் தீர்ந்துவிட்டபோது

அவளது நிறைந்த இரக்கத்தின் காரணமாகத்தான் அவ்வீட்டாருக்காக தன்
மகனை ஒரு புதுமையைச் செய்யவைத்தார்.

தன் ஒரே மகனை நமது பாவங்களுக்குப் பரிகாரமாகத்

தந்தை இறைவனுக்குப் பலியாக ஒப்புக்கொடுத்தாள்.

"மிகவும் இரக்கமுள்ள தாயே,

உங்களைக் கெஞ்சிக் கேட்டுக்கொள்கிறோம்,

உமது இதயத்தில் பொங்கி வடியும் இரக்கத்தில் எங்களுக்கும் பங்கு தாரும்.

நீர் தரும் இரக்கம்

உம் இரக்கமுள்ள மகனுக்காக நாங்கள் செய்யும் பணிக்கு

உயிரோட்டமாக இருக்கும்."

தந்தை இறைவன் தன் அளவற்ற இரக்கம்  காரணமாக தன் ஒரே மகனை உலகிற்கு அனுப்பினார்.

அவரும் நம்மீது  கொண்டுள்ள இரக்கம் காரணமாக நமக்காகத் தன் உயிரையே சிலுவையில் பலியாக்கினார்.

இரக்கத்தின் தேவனின் பிள்ளைகள் நாம்.

தந்தையின் சொத்தை அனுபவிக்க வேண்டாமா?

அனுபவிப்போம்.

லூர்து செல்வம்.